inekebroeckx@blogspot.com

 In een bonte poppenkraam/Dierbare metgezellen van een jeugd In een laag, langwerpig wit gebouw in Oosterhout is het speelgoed- en carnavalsmuseum gevestigd. Voor de deur, in de stille, weinig bevolkte straat treft men merkwaardig kale, zwarte, geknotte bomen aan van een soort die ik niet kan benoemen. We zijn door het Brabantse land, dat spoedig al een nieuwe lente zal verwelkomen naar Oosterhout gereisd en we hebben de collectie in het lage gebouw, dat dus ingericht is als museum, bewonderd. Daar is ook een mallemolen opgesteld die nog volop in bedrijf is, als het ware vergelijkbaar met de mallemolen van het leven en er staan vele poppenhuizen in de vitrines en natuurlijk zijn er de lieflijke poppen, sommige zelfs stammend uit de negentiende eeuw; de zo trouwe, dierbare metgezellen van de op jonge leeftijd al moederlijke jonge meisjes en verder de tedere kleine babypopjes. De poppen behoorden ongetwijfeld tot het dierbare bezit van kinderen, wier levens zich inmiddels met alle hardhe

 Een wandeling door regenachtig Tilburg in december 2013 In de regen hebben we samen onze "architectuurwandeling" gemaakt, Georgeanne en ik. We zijn van start gegaan voor het groene, verweerde beeld waarvan de armen en handen zo welwillend gespreid zijn in een liefdevol en liefhebbend gebaar dat zo welsprekend en overduidelijk is, maar dat niemand nog begrijpt of ooit schijnt te hebben begrepen in de zo eenvoudige en menselijke betekenis die het uitdraagt.... (Aan de overkant, op het plein, duidt de martiale gestalte van Koning Willem II, vereeuwigd in brons, met een elegant, joyeus gebaar aan, welke heerlijkheid er aan zijn voeten ligt; de stad Tilburg waarvan hij zo hield (om overigens soms moeilijk te doorgronden redenen....) Onze tocht voerde langs Jugendstil-villa's, een eeuw geleden ontworpen en gebouwd, die stilzwijgend getuigen van voorbije grandeur; langs geornamenteerde gevels met ingelegd mozaïek en hier en daar een merkwaardig aandoend balkon waarachter een di

 Bij Arkan, mijn trouwe kapper Het was een zomerdag, die de herfst nog niet aankondigde, hoewel het licht van augustus dat van september soms evenaart. De deur van de kapperszaak stond open en deze deur liet een zoele wind door. De ene jongeman na de andere maakte zijn opwachting en mijn Turkse vriend, kapper Arkan werd het niet moe de schaar, de tondeuse, de gel en het massage-apparaat te hanteren. Vaak was het niet echt danig uit de hand gelopen met de haardos van de heren, maar ik vermoedde dat ze allen zo ijdel waren dat voor hen een knipbeurt vaak vereist was. Toen ik plaatsnam voor de spiegel in de zwartleren fauteuil, beschouwde ik mijn bleke gezicht waarop de zomer geen vat had gehad in de spiegel. Arkan zette fluks de schaar in mijn verwilderde haardos en hij  bewerkte deze met de tondeuse. Na de behandeling lag het haar verward en golvend op mijn schedel in een kortgeknipte zomerdracht, in een coupe die me wel beviel. De pasfoto die ik zal laten maken zal een herinnering vorm