Bij Arkan, mijn trouwe kapper

Het was een zomerdag, die de herfst nog niet aankondigde, hoewel het licht van augustus dat van september soms evenaart. De deur van de kapperszaak stond open en deze deur liet een zoele wind door.

De ene jongeman na de andere maakte zijn opwachting en mijn Turkse vriend, kapper Arkan werd het niet moe de schaar, de tondeuse, de gel en het massage-apparaat te hanteren. Vaak was het niet echt danig uit de hand gelopen met de haardos van de heren, maar ik vermoedde dat ze allen zo ijdel waren dat voor hen een knipbeurt vaak vereist was.

Toen ik plaatsnam voor de spiegel in de zwartleren fauteuil, beschouwde ik mijn bleke gezicht waarop de zomer geen vat had gehad in de spiegel. Arkan zette fluks de schaar in mijn verwilderde haardos en hij  bewerkte deze met de tondeuse.

Na de behandeling lag het haar verward en golvend op mijn schedel in een kortgeknipte zomerdracht, in een coupe die me wel beviel.

De pasfoto die ik zal laten maken zal een herinnering vormen aan mijn negenenzestigste levensjaar

Het gezin Broeckx in 1947

De foto siert nog altijd mijn kamer. De leden van het gezin Broeckx zijn daarop compositorisch goed gerangschikt: allereerst oma, in de zwarte jurk, gesierd door de camee die een erfstuk werd; ze loodste het gezin met succes door de recessie en door de armoede; verder opa, die ik nooit kende; kopersmid die bekend stond om zijn humanitaire inslag en vrijgevigheid; de drie broers; Willem, mijn goede vader, Guus, die zijn heil zocht in Australië en Gérard die zou malverseren met geld en vrouwen. De jongens, de trotse zonen, dragen het nette pak waaruit de stropdas elegant naar voren springt; ongetwijfeld is de kleding voor de gelegenheid aangeschaft. Naast haar broers staat Cécile, de zus, rechtop, de krullen mooi opgemaakt en met de ziekenfondsbril met de ronde glazen. Ze draagt de ruiten bloes met daaroverheen de zwarte spencer; zij was degene die het leven niet meer ten einde toe kon dragen en die tenslotte omkwam in de vlammen van haar eigen aansteker....