inekebroeckx@blogspot.com

 Lentestemming in het Wilhelminapark In deze lente, die ons uitbundig, overdadig, overrompelend aandoet, tevens de lente van het zevenentachtigste levensjaar van mevrouw M., heb ik haar een kortdurende vlucht geboden, een geringe uitweg uit de smerige vergaarbak van ellende, uit de wachtkamer van de dood die het verpleeghuis vormt en heb ik haar meegenomen in de rolstoel naar het Wilhelminapark, waar de narcissen en overige voorjaarsbloemen in keurige colonnes zijn aangeplant en hun kopjes verheffen. En het is lang geleden; het ligt minstens vijftig jaar terug in de tijd, maar mevrouw herinnert zich, hoewel de dag van gisteren haar niet meer voor de geest staat de zwanen in de vijver die eens, bij haar bezoek aan het park, de vleugels wijd uitsloegen. Het moet een haast voorwereldlijke indruk hebben gemaakt. Ook de carrousel is er nog, met de groene, rode en blauwe metalen figuren van dieren, een beetje verroest; geen trekpleister meer voor de jeugd. Door de omliggende straten, die eve

 Over paarden, haver en huishoudelijk werk Hij kwam aanstrompelen bij de bushalte. Zijn o-benen deden een hippisch verleden veronderstellen. Schijnbaar in overeenstemming daarmee verklaarde hij: "De paarden die de haver verdienen, krijgen haar niet" en hij liet me in het ongewisse of hij doelde op de miskende verdiensten van zijn echtgenote dan wel op die van hemzelf, of misschien op de merites van de mensheid in het algemeen. Een desastreuze mededeling waarop mijn volkomen ontoereikende antwoord: "Dat is erg voor u" slechts paste als een kledingstuk dat veel te groot of te klein gekocht is. We stegen echter spoedig uit het dal van menselijk leed en tragiek op door zijn mededeling "Ze komen binnenkort de portalen van onze flats schoonmaken" Gelukkig waren we teruggekeerd tot de gelijkmatige laagvlakte van vervelende maar hoogst noodzakelijke zaken die, zoals het alom besproken weer, eenduidige en oppervlakkige antwoorden mogelijk maken...... \