Over paarden, haver en huishoudelijk werk

Hij kwam aanstrompelen bij de bushalte. Zijn o-benen deden een hippisch verleden veronderstellen. Schijnbaar in overeenstemming daarmee verklaarde hij: "De paarden die de haver verdienen, krijgen haar niet" en hij liet me in het ongewisse of hij doelde op de miskende verdiensten van zijn echtgenote dan wel op die van hemzelf, of misschien op de merites van de mensheid in het algemeen.

Een desastreuze mededeling waarop mijn volkomen ontoereikende antwoord: "Dat is erg voor u" slechts paste als een kledingstuk dat veel te groot of te klein gekocht is. We stegen echter spoedig uit het dal van menselijk leed en tragiek op door zijn mededeling "Ze komen binnenkort de portalen van onze flats schoonmaken"

Gelukkig waren we teruggekeerd tot de gelijkmatige laagvlakte van vervelende maar hoogst noodzakelijke zaken die, zoals het alom besproken weer, eenduidige en oppervlakkige antwoorden mogelijk maken......


\

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

 Lentestemming in het Wilhelminapark In deze lente, die ons uitbundig, overdadig, overrompelend aandoet, tevens de lente van het zevenentachtigste levensjaar van mevrouw M., heb ik haar een kortdurende vlucht geboden, een geringe uitweg uit de smerige vergaarbak van ellende, uit de wachtkamer van de dood die het verpleeghuis vormt en heb ik haar meegenomen in de rolstoel naar het Wilhelminapark, waar de narcissen en overige voorjaarsbloemen in keurige colonnes zijn aangeplant en hun kopjes verheffen. En het is lang geleden; het ligt minstens vijftig jaar terug in de tijd, maar mevrouw herinnert zich, hoewel de dag van gisteren haar niet meer voor de geest staat de zwanen in de vijver die eens, bij haar bezoek aan het park, de vleugels wijd uitsloegen. Het moet een haast voorwereldlijke indruk hebben gemaakt. Ook de carrousel is er nog, met de groene, rode en blauwe metalen figuren van dieren, een beetje verroest; geen trekpleister meer voor de jeugd. Door de omliggende straten, die eve
Meer lezen
 Jazz in Oisterwijk De veertiende november is een mistige, nevelige zondag; de eerste mist van het seizoen overvalt ons en de bomen zijn plotseling kaal na weken van een Indian Summer, een onverwachte stralende nazomer die ons geschonken werd. De BoodSchappenPlusBus heeft ons op die dag meegenomen naar een klein, stemmig pleintje, het Dessinateurplein, dat zich onvermoed bevindt in de contreien van mijn woning en dat gelardeerd is met herfstbomen die met elkaar concurreren in pracht en die een andere sfeer oproepen, een andere wereld, een ander universum Later zoekt de bus haast tastend haar weg door de Kastelenbuurt om nog een andere mevrouw op te halen die zich voegt bij ons gezelschap van 55+-dames dat vervolgens koers zet naar Oisterwijk, naar Café-Restaurant "Klein-Speijck", waar de fuchsia-kleurige parasols op het terras mij herkenning bieden; hier was ik eens gelukkig, Zal het geluk zich vandaag laten vangen in de valstrik die ik ervoor uitzet; zal het zich mee laten v
Meer lezen
 Tromgeroffel, trombones en trompetten In de verte, door de grillig gevormde openingen heen die het struikgewas en het groene gebladerte van de bomen in zomertooi creëren, zie ik een kleurige stoet zich langzaam voortbewegen en ik hoor tromgeroffel en boven alles uit de weemoedige klanken van trompetten en trombones. Het is weer tijd voor de jaarlijkse Avondvierdaagse. De bontgekleurde, petieterige figuurtjes schuifelen voorwaarts op het ritme van de muziek terwijl het trommelen aanhoudt. Zo dromden mensen vroeger in het stadscentrum opeen als Sinterklaas weer was aangekomen in de stad en aan de hand van Vader, tussen de menigte, hoorde ik voor het eerst die muziek, zag ik voor het eerst die mannen in uniform die zo eensgezind en stram voortmarcheren en de trommel aanslaan of de blaasinstrumenten aan de lippen zetten. En voor het eerst moet dat onuitsprekelijke gevoel mijn ziel in beslag genomen hebben, die onuitsprekelijke melancholie en vreugde, dat onuitsprekelijke verdriet en die m
Meer lezen