Een pop genaamd "Elsje"

Zestig jaar nadat deze in het bezit kwam van mijn zo dierbare zus bewaar ik nog een pop die eens de naam "Elsje" kreeg toebedeeld. Als een symbool van uiterste lieflijkheid, kwetsbaarheid en hulpeloosheid draagt ze een roze jurkje en alle kentekenen en karakteristieken van poppen uit die zo verre tijd; de vijftiger jaren van de vorige eeuw.

Als de pop zou kunnen spreken zou ze verhalen over het moment waarop ze geschonken werd aan mijn zusje na het doktersbezoek in het "Theresiapaviljoen" en als beloning voor het doorstane ongerief door onze goede ouders.

Onze amandelen moesten "geknipt" worden en in de grote zaal van het paviljoen stonden de bedden rij aan rij. En zo herinner ik me ook nog de plotselinge en verstikkende benauwdheid als je het "kapje" gekregen had, geheel onverwacht, want je mocht toch bij die lieve meneer in die witte jas op schoot?

Het overgeven volgde na het ontwaken uit de narcose. De pop "Elsje" die mij gebleven is, vormt een stille getuige van wat zich afspeelde in dat jaar, dat zo ver terugligt in de tijd.....